HerVerbinden

Bij mishandeling wordt vaak als eerste aan fysiek geweld gedacht. Zelfs in het strafrecht in Art. 300/4, 304/1. Psychisch geweld (en de effecten ervan op het slachtoffer) is meestal niet (direct) te zien of te onderkennen.

WvS Art. 300/4: Met mishandeling wordt gelijkgesteld opzettelijke benadeling van de gezondheid.

De psychische impact van elke vorm van geweld is wellicht het langst durende negatieve effect op de gezondheid van een slachtoffer dat het -mogelijk herhaalde- geweld meemaakt(e) en (heeft) overleeft.

• Psychische korte en lange termijn impact: Angst, pijn, wanhoop, stress, depressie, herhalingsangst, psychosomatische gevolgen, enz. Zie ook de resultaten van de ACE-Study (Dr. Nadine Burke Harris) m.b.t. de lange termijn psycho-somatische effecten van in de kinderjaren opgelopen negatieve ervaringen.
• De gezondheid van een persoon (dus ook van een kind) is wat mij betreft een combinatie van psychische als fysieke gesteldheid. Bewuste (opzettelijke) benadeling hiervan is dan strafbaar. Aantonen van de bewuste wijze van benadelen van de gezondheid (door erkende signalen en kenmerken van psychisch beschadigend gedrag richting het slachtoffer) zou hierbij voldoende moeten zijn om als rechter tot de conclusie te komen dat de betreffende dader zich schuldig heeft gemaakt aan mishandeling.
• Hoe kindermishandeling te bestrijden, waarvan de cijfers in Nederland al jaren gelijk blijven, zonder élke bekende vorm van psychische (kinder) mishandeling top-prioriteit te maken en in élk onderzoek mee te nemen?
• Psychische (kinder) mishandeling wordt door het openbaar ministerie gezien als een strafbaar misdrijf vallend onder de werking van artikel 300/304 Wetboek van strafrecht. Zoals ook aangegeven in het artikel van 14 juli 2017 door Prof. dr. mr. M.E. (Miranda) de Meijer (senior advocaat-generaal en bijzonder hoogleraar Openbaar Ministerie aan de Universiteit van Amsterdam). Bron:

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/06/14/ook-psychische-kindermishandeling-is-strafbaar-a1562974

'Kindermishandeling komt in vele vormen voor. Tot voor kort was het vraag of de psychische vorm van kindermishandeling kon worden geschaard onder het Wetboek van Strafrecht en iemand daarvoor kon worden veroordeeld en gestraft. Het Openbaar Ministerie heeft voor de rechter aangevoerd dat ook dergelijke vormen van psychische mishandeling, zoals dat in deze zaak heeft plaatsgevonden, onder de werking van ons Wetboek van Strafrecht moet vallen. Het gerechtshof gaf het Openbaar Ministerie gelijk en oordeelde dat dit inderdaad onder omstandigheden het geval kan zijn. De rechter vindt hiervoor steun in de Wet op de jeugdzorg en de Jeugdwet, waarin is opgenomen dat onder kindermishandeling moet worden verstaan ‘elke vorm van voor minderjarige bedreigende of gewelddadige interactie van fysiek, psychisch of seksuele aard, die de ouders of andere personen ten opzichte van wie de minderjarige in een relatie van afhankelijkheid of van onvrijheid staat, actief of passief opdringen, waardoor ernstige schade wordt berokkend of dreigt te worden berokkend aan de minderjarige in de vorm van fysiek of psychisch letsel’. Bovendien – zo stelt de rechter – blijkt niet uit de wetsgeschiedenis van het Wetboek van Strafrecht dat de wetgever de psychische vorm van mishandeling heeft willen uitsluiten.'

• Echter, wanneer en hoe vaak wordt dit in de civiele (familie) rechtspraak in voorkomende gevallen erkend en overeenkomstig vastgesteld en naar gehandeld? Kent iemand relevante uitspraken in deze?
• 'Pesten' op school (vorm van psychisch geweld tussen kinderen) zien we (terecht) als belangrijk aandachtspunt op scholen. Deze vormen van geweld moeten snel en resoluut afgeleerd worden.
• 'Pesten op volwassen niveau', zoals psychisch geweld tegenover de andere ouder en de kinderen blijkt echter nog steeds mogelijk (zoals Intimate Partner Maltreatment, Intimate Partner Violence, Parental Alienation), zonder dat rechtbanken of instellingen (GI's) dit door ervaren specialisten (klinisch psychologen / psychiaters) laten onderzoeken. Dit wordt bemoeilijkt door de nog steeds (2018) binnen de Raad voor de Kinderbescherming (en overige GI's als uitvoeringsinstanties) vaak gehoorde én gehanteerde stelling en houding dat er niet met informatie over Parental Alienation gewerkt wordt, omdat dit niet wetenschappelijk onderbouwd/erkend zou zijn.. Wat dat betreft zou men zich toch eens moeten verdiepen in de hierover ruimschoots beschikbare (internationale) informatie (PASG.info / EAPAP.eu).
• Parental Alienation gedrag (al vanaf 2013 vallend onder de scope van CAPRD Child Affected by Parental Relationship Distress (DSM-V, V61.29 / Z62.898)), is een erkende ernstige vorm van psychische kindermishandeling rond/na scheidingen (het zonder gegronde reden middels zware emotionele manipulatie en sabotage belemmeren van een duurzame kind-ouder band), wordt nog steeds niet/onvoldoende (h)erkend en als zodanig aangepakt.
• Zijn strafbare handelingen t.o.v. kinderen in het civiel (familie) recht gewoon toegestaan? (zoals pathologisch gedrag van een ouder rond geëscaleerde of escalerende scheidingen, zoals psychische (kinder)mishandeling, pathogeen/ziekmakend ouderschap, zoals parental alienation gedrag). Het lijkt er wel op, aangezien hier in de (onderzoeks- en juridische-) praktijk rond geëscaleerde scheidingen eigenlijk zelden direct gericht (en verplicht!) onderzoek naar wordt gedaan. Dat is natuurlijk niet zo vreemd, als ook het mogelijk bestaan van parental alienation gedrag bij een ouder (en resulterende ouderverstotings gedrag bij kinderen) bij belangrijke overheidsorganisaties nog wordt ontkent.

Het strafrecht zou bij zaken in het civiel (familie) recht betrokken moeten worden, zoals bij geëscaleerde scheidingssituaties waarbij, na gericht onderzoek door ervaren specialisten, psychische kindermishandeling aan de orde blijkt te zijn.

Dit zal een flinke preventief effect kunnen hebben, als blijkt dat men met (psychische) (kinder)mishandeling, zoals parental alienation, niet meer weg komt binnen civielrechtelijke procedures.

• In OTS situaties zou daarnaast de benodigde toestemming van beide ouders rond informatieuitwisseling/-vergaring over de situatie rond een kind (dat onder toezicht staat van een GI) wat mij betreft moeten worden afgeschaft. Zodat een ouder die gebaat lijkt met vertraging en sabotage van voortgang in het herstel van de situatie rond een kind (en bekend is met privacy wetgeving en manier van werken binnen GI's, waarbij deze regel ook in OTS situaties gehanteerd wordt) niet kan blokkeren dat er vanuit het netwerk van beide ouders (bijv fam / sociaal netwerk) informatie ingewonnen kan worden over de situatie rond het kind en invloeden die op het kind van invloed zijn (geweest) of om extra mogelijkheden tot herstel te kunnen bespreken. Deze vorm van sabotage in herstel blijkt nog steeds met regelmaat te gebeuren (ook in bij mij bekende praktijk-situaties).
• In gerechtelijke beschikkingen lees ik nog regelmatig dat een ouder in ouderverstotings-situaties (na uitgebreide assessment vastgesteld parental alienation gedrag van een ouder), de 'dringende' opdracht van de rechter kijgt om de kinderen vervolgens wel 'te stimuleren' en te 'motiveren' om ook naar de andere ouder te gaan. Zelfs als de kinderen nog klein zijn. Een nogal loze opdracht. Hiermee wordt ruimte gegeven om vervolgens toch niets (meetbaars) te doen. Ik zou liever zien dat de opdracht tot:

'Stimuleren' en/of 'Motiveren' (= Praat modus: veelal onmeetbaar, onzichtbaar, niet te verifiëren),

wordt vervangen door Organiseren (= Doe modus: meetbaar en zichtbaar resultaat)

Deze ouder, die binnen de dagelijkse uitvoering van het ouderschap zo toch weer de eigen verantwoordelijkheid op de kinderen kan 'afschuiven' door de keuze, om naar de andere ouder 'te willen gaan', aan hen te laten, door bij 'weigering' simpelweg tegen de andere ouder te kunnen zeggen dat ze ze 'gestimuleerd' en 'gemotiveerd' hebben, maar 'dat ze niet wilden', komen hier dan simpel mee weg. Ze hebben tenslotte gedaan (?) wat de rechter ze heeft opgedragen.

Het is de taak van gescheiden ouders om na de scheiding te zorgen voor continuïteit in de band van de kinderen met beide ouders. Dat betekent dat ze dit voor de kinderen moeten organiseren. Doen ze dat niet, dan ligt (verdere) escalatie van de situatie en oudervervreemding op de loer.

Educatie van de beroepsmatig betrokkenen rond dit thema blijft urgent, gezien het groeiende aantal situaties rond scheidingen waarbij parental alienation gedrag een rol speelt.