Stop met de kinderen te belasten met het steeds moeten bedenken en uitzoeken van (en wekelijks moeten beslissen over) hun leefstructuur, met name na een scheiding. Die transitie en her-organisatie van het leven is al lastig genoeg voor menig ouder, laat staan voor de betrokken kinderen. Geef daarom als (blijvend) ouders (en mogelijk beroepsmatig betrokkenen) de kinderen juist de leiding en structuur die ze nodig hebben om (weer) rust te creëren en te ervaren. Dat vergt soms kordaat optreden richting de kinderen om de nieuwe organisatie van hun leven met beide ouders duidelijk te maken.

"Opvoeden is naast verzorgen, stimuleren en belonen óók het bijna dagelijks (af)dwingen van gewenst gedrag."

Hoe fijn is het om als kind je geborgen te voelen, bijvoorbeeld bij je ouders, in de armen gesloten te worden, lekker in de beperking van een eigen hoekje, (kinder)kamer te spelen, enz.? Liefdevolle aandacht, beperking van mogelijkheden en de overzichtelijke grenzen geven het kind rust. Stel je voor dat je door je moeder of vader op een matrasje in een kale kamer ter grote van een gymzaal zou worden gelegd. Stel je voor dat je moeder of vader je van jongs af elke dag zou vragen wat je zou willen doen, wat je wilt eten.. en als je niets zegt dat je niets krijgt en als je wel wat zegt altijd precies krijgt wat je zegt.. hoe gezond zou dat zijn voor een kind?

Teveel ruimte geven en vragen stellen aan kinderen waar ze nog te jong voor zijn of wat niet hun taak is, maakt hen eerder onzeker en leidt niet zelden tot verkeerde keuzes voor henzelf.

"Op school wordt kinderen eveneens leiding en structuur aangeboden, dat is niet voor niets!"

Leg kinderen daarom die vragen niet steeds op hun schouders, bijvoorbeeld om elke week weer te moeten bedenken of ze wel of niet naar de andere ouder gaan/ 'willen'.

Het lijkt zo 'aardig' om de kinderen steeds zelf die keuze te geven, daarmee zogenaamd de stem van het kind op de voorgrond te zetten. Daarmee wordt echter volledig voorbijgegaan aan de enorme emotionele last die dit ook voor de kinderen betekent, door telkens in de positie van beslisser geplaatst te worden. Het zijn kinderen.. laat ze dat ook zijn en geef ze als ouder leiding door duidelijkheid en structuur vóór hen in hun leven te bieden door dit zelf te organiseren.

Kinderen worden met telkens een antwoord te moeten bedenken op deze levensstructuur- èn emotionele/hechtings- vragen gedwongen om wekelijks -of zelfs vele keren per maand- te moeten kiezen tussen hun ouders, tussen hun vader of moeder. Als ze bij de ouder, waar ze op dat moment zijn, de vraag voorgelegd krijgen óf ze naar de andere ouder willen en dan zeggen dat ze naar de andere ouder willen, terwijl ze weten/voelen (door de vraag de boodschap en bijbehorende 'escape' krijgen) dat de ouder die de vraag stelt dat eigenlijk/misschien niet wil (door de vraag te stellen, steeds het wel/niet 'willen gaan' ter discussie stelt en jou als kind in de beslissingspositie plaatst), roept dit spanning op.

Ze moeten dan de ouder waarbij ze zijn als het ware 'afwijzen' / verdriet doen, om naar de andere ouder te kùnnen gaan. En andersom, als ze uit mededogen blijven, weten ze dat ze de andere ouder verdriet doen.. Het kind kán derhalve uit loyaliteit naar beide ouders op zo'n vraag eigenlijk nooit een 'goed' antwoord geven. Beide antwoorden doen ergens 'pijn'. Je identiteit als kind bestaat uit een deel moeder en een deel vader. Het afwijzen van een deel van je eigen afkomst, één van je belangrijke primaire hechtingsfiguren, is iets wat je als kind eigenlijk niet wilt. Deze positie leidt bij het kind nogal eens tot loyaliteitsproblemen en wat in de psychologie 'splitting' wordt genoemd, als overlevingsmechanisme om met de twee werelden om te gaan. Zich daarbij 'gedwongen' voelen (worden) om steeds meer voor één ouder te 'moeten' kiezen.

Als er duidelijkheid zou worden geboden aan het kind, leiding zou worden gegeven door hierover een duidelijke structuur voor het kind neer te zetten (als ouders onderling af te spreken), zou de vraag 'Waar wil je nu zijn? Bij wie wil je nu gaan leven?' ook niet telkens aan het kind hoeven te worden gesteld.

De kracht van keuzebeperking en duidelijkheid geeft rust.

Uitgangspunt en boodschap aan het kind is dan: Je bent (volgens de door de ouders afgesproken agenda) dan en dan bij je vader en moeder. Zonder twijfel of discussie. Duidelijk. Als ouders het zelf niet kunnen, zal met hulp van een derde partij (evt rechter) een gebalanceerd verblijf bij beide ouders dienen te worden vastgesteld. Alleen, en slechts in uitzonderingssituaties, zal er overleg nodig kunnen zijn om het verblijf op beperkte schaal tijdelijk iets anders te organiseren. De basisstructuur is daarna weer uitgangspunt en voor allen helder.

Partijen na een scheiding zonder goed herstel-plan en duidelijke agenda uit elkaar houden is vaak geen duurzaam werkende oplossing en werkt niet herstellend om het normale leven en de relatie tussen kinderen en hun beide ouders te verbeteren en in stand te kunnen houden.

Juist (agenda) duidelijkheid geeft rust. Voor de ouders (agenda, emoties) en vooral ook voor de kinderen, die zo, binnen de natuurlijke orde, meer leiding en structuur (=duidelijkheid) ervaren en daardoor meer rust krijgen, en zich beter kunnen concentreren op de bij hun kinderleeftijd behorende ontwikkeling en activiteiten.

Erik van der Waal

HerVerbinden.nl