HerVerbinden

Lege stoelen aan de (kerst)tafel..

Het moet, van mijn hart..

Het uiten van pittige kritiek op de gevestigde orde kan je 'de kop kosten' en tot gevolg hebben dat vele luiken gesloten worden. Dat zou jammer zijn.. het zou erg jammer zijn als deze kritische dialoog niet gevoerd zou kunnen worden. Ik nodig u hiertoe zeker uit en ben bereid deze met u aan te gaan. Daarom verneem ik toch graag uw visie over mijn ervaringen.

In mijn adviespraktijk HerVerbinden zie ik dat de problematiek rond kinderen die na scheiding éénzijdig langdurig in de knel worden gehouden steeds verder groeit. Door een ouder die in de zwaarste categorie zit van ziekmakend ouderschap en hoog scoren op de (vecht)scheidingsladder. Zonder dat de betreffende kinderen hier door betrokken jeugdbeschermers en rechters uit worden gehaald. Veelal betreft het hier grote rancune/overmacht en/of een versterkende onderliggende pathologie bij een ouder met verborgen of eenvoudig vast te stellen persoonlijkheidsstoornis(sen). Dit betreft zowel vaders als moeders. Aan dit gebied wordt binnen jeugdbescherming en familierecht grotendeels geen aandacht besteed. Van een professionele diagnose is op dit gebied meestal geen sprake. Uit onderzoek is vastgesteld dat er een kennisgebrek rond vechtscheidingen bij veel jeugdbeschermers/GI's bestaat en de resulterende handelingsverlegenheid vele slachtoffers maakt onder kinderen én de ouder die door de ziekmakende ouder als het 'te vernietigen doelwit' wordt beschouwd. De kinderen als prooi zien en als speerpunt in hun strijd gebruiken. Ernstige emotionele manipulatie van kinderen, misbruik van loyaliteit, én daarbij handig 'gebruik maken' van instellingen en (kinder)therapeuten is aan de orde van de dag. Men laat het veelal gebeuren, ziet het patroon niet, of kijkt weg. Te lastig. "Buiten mijn/ons terrein", "We kunnen er niets aan doen", "we hebben alles geprobeerd", zelfs in OTS setting hoor je het gezinsvoogden regelmatig zeggen, ook tegen rechters. Vervolgens gebeurt er niets. Klassieke vormen en kenmerken bij ouder en kind van parental alienation worden niet herkend, recente en actuele kennis (bijv. Foundations/professional consultation van C.A. Childress Psy.D.) ontbreekt. Men wil er schijnbaar niet aan dat het op grote schaal bestaat. Het is makkelijker om zich achter juridische regels te verschuilen. Het 'lastige' netwerk zoveel mogelijk buiten de deur te houden in plaats van laagdrempelig uit te nodigen om samen in gesprek tot een oplossing te komen. De privacy en weigerende houding van betreffende pathogene ouder (en omgeving) wordt boven het welzijn (gezonde sociaal emotionele ontwikkeling) van het kind geplaatst. Het kind wordt niet uit de ziekmakende omgeving gehaald. In mijn ogen een schandalige vertoning en groot brevet van onvermogen. Kinderen worden hiermee moedwillig in een knelpositie gelaten waar ze zelf onmogelijk uit kunnen, ook al geven ze duidelijke signalen af van een sociaal emotioneel beschadigd kind. Maanden tot jaren nauwelijks tot geen contact meer met een ouder. Dan misschien via juridische weg en buiten proporties lang durende 'onderzoeken' en via rechtbank vele maanden tot jaren achtereen kunstmatige ontmoetingen van enkele uurtjes per maand op een 'neutrale plek' spelkamer of omgangshuis, wordt als de ultieme plek en vorm gezien om het kind met een ouder 'in contact' te brengen. Van normaal samen leven en gewoon snel weer bij moeder of vader thuis zijn is er nauwelijks meer bij, ook al zijn ze beiden gewoon beschikbaar en staan ze met hart en open armen voor hun kind(eren) klaar. 'Thuis' en omgeving is de plek waar een kind hoort te zijn en zich (weer) aan moet binden én daar ruimschoots de tijd voor te krijgen. Dat betekent dagen en nachten per week i.p.v. enkele uurtjes (procenten) per maand krampachtig en kunstmatig 'leuk' spelletjes spelen..

Samen voortkabbelen op bekende wegen of eindelijk van richting en aanpak veranderen?
Wat ik tijdens mijn aanwezigheid op congres 'Samen Verder' in Utrecht mbt kindermishandeling voelde, was de enorme herkenning van de geuite woede en teleurstelling bij Eberhard van der Laan én Jo Hermanns m.b.t. het jarenlang onderzoeken, rapporteren en al in 2008 geven van véle aanbevelingen richting de instanties/instellingen/beroepsmatig betrokkenen, zonder dat dit enig effect heeft gehad in de cijfers van jaarlijkse kindermishandeling.. Het gaat dan over de ca 120.000 gemelde gevallen per jaar. De werkelijke aantallen zijn wellicht een factor groter. Daarnaast de vele tienduizenden gevallen van psychische kindermishandeling die hierbij niet eens specifiek worden genoemd.. De categorie van kinderen in 'vecht'scheidingssituaties, die ook deze maand met Sinterklaas, Kerst en Oud en Nieuw actief sociaal geïsoleerd worden door de 'verzorgende' ouder van de andere (na scheiding als partners, elders wonende) ouder, bestaat uit vele tienduizenden kinderen in Nederland. Vele kinderen die daarom niet aan tafel zitten bij hun beide ouders rond kerst.. Lege plekken aan tafel.. De liefde tussen ouder en kind die niet vrijelijk kan stromen. De kans aan beiden niet wordt gegeven om dit weer te ervaren.

HerVerbinden van kinderen aan beide ouders na scheiding als partners
Het gaat me aan het hart om telkens en dagelijks met deze schrijnende situaties van vele ouders én kinderen in diep verdriet en wanhoop geconfronteerd te worden. Ook nu weer, rond de kerst. Lege stoelen aan tafel, van je kind(eren), van je ouder.. De wederzijdse liefde kan niet stromen.. kind sociaal geïsoleerd, ouder sociaal buitengesloten.
TV programma en onderzoekjournalisten komen bij me voor informatie rond het thema vechtscheiding. Hopelijk helpt het om zaken meer zichtbaar te maken. Het is de hoogste tijd.
Vooral in een land als Nederland, waar je zou verwachten dat hiervoor geen ruimte zou worden gegeven. Misschien dat we in het nieuwe jaar rond dit thema eindelijk het licht gaan zien, waar we rond kerst en oud en nieuw zo vol van zijn. Geen lege stoelen meer aan de (kerst)tafels. Dat we deze kinderen wérkelijk gaan beschermen, óók tegen zware emotionele kindermishandeling door een ziekmakende ouder.
Laten we daarvoor inzetten op maatschappelijke moed, organisatie, educatie, gezond verstand en vooral heel veel medemenselijkheid en liefde!
De geschiedenis van de toekomst maken we nu, samen.

© Erik van der Waal - HerVerbinden.nl  - 23 december 2016

Download hier het uitgebreide artikel: De geschiedenis van de toekomst maken we nu, samen..